ျမဴေလးရဲ့ အလြမ္းအိမ္

ေက်ာင္းေျပာင္းလာတဲ့ေဂ်ာ္နီ႔ကို သူအသစ္ႀကံဳရတဲ့ဆရာက ေျပာတယ္။

``မင္းမ်က္ႏွာကို ငါ အရင္က တစ္ေနရာရာမွာ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသလိုလိုပဲ´´

``မျဖစ္ႏိုင္ဘူးနဲ႔တူတယ္ ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ နားရြက္ ႏွစ္ဖက္ၾကားမွာ အၿမဲရွိေနတာပဲ´´

-

ကတ္သီးကတ္သပ္

ဆရာ၀န္က အန္ဒီေလးကို စမ္းသပ္အၿပီးမွာ ေျပာတယ္။

ဆရာ၀န္ - မင္းက ဘာမွျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ အပ်င္းလြန္တာေလးသက္သက္ပါ။

အန္ဒီ - အဲဒါကို ေဆးပညာသံုးေ၀ါဟာရနဲ႔ ဘယ္လိုေခၚသလဲဆိုတာ ေျပာလိုက္ပါ ဆရာ။ ဒါမွ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာမကို ျပန္ေျပာၿပီး ခြင့္တိုင္ႏိုင္မွာမို႔လို႔ပါ။

-

သူ႕မေနာ

မၾကာခင္ထြက္မယ့္ ေလ့လာေရးခရီးမွာ အႏၱရာယ္ကင္းေစဖို႔အတြက္ အတန္း ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ ဆရာေတြ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။

``ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား မေတာ္တဆ ေလွေပၚက ျပဳတ္က်သြားရင္ ဘာလုပ္မလဲ´´

ဆရာႀကီးက ေမးလုိက္တယ္။ ဖရက္ဒီက မဆိုင္းမတြဘဲ…

``ေအာ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ေလွကို ရပ္ခုိင္းပါမယ္´´

ဆရာႀကီး ေက်နပ္သြားတယ္။

``ဟုတ္ၿပီ၊ တကယ္လို႔ ဆရာေတြထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား ျပဳတ္က်ရင္ေရာ´´

``ဟို… ဘယ္တစ္ေယာက္လဲဟင္´´

-

အေလးသာတဲ့ဘက္

ေက်ာင္းသားသံုးေယာက္ဟာ ေနသာတဲ့ ေန႔ခင္းတစ္ခုမွာ ေက်ာင္းကေန အိမ္ျပန္လာၾကတယ္။

``ငါတို႔ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ´´

တစ္ေယာက္က ေမးလိုက္တယ္။

``ေခါင္းပန္းလွန္ၾကည့္ၾကတာေပါ့´´တဲ့။

က်န္တဲ့တစ္ေယာက္က အႀကံျပဳတယ္။

``ေခါင္းက်ရင္… ငါတို႔ ေဘာလံုးသြားကန္မယ္။ ပန္းက်ရင္ေတာ့… ေရသြားကူးၾကမယ္´´

``ဒီအႀကံေကာင္းတယ္။ တကယ္လို႔ ပိုက္ဆံက ပစ္လိုက္တဲ့အခါ တည့္တည့္သြား ေထာင္ေနရင္ေတာ့ ငါတို႔ အိမ္ျပန္ၿပီး စာေမးပြဲအတြက္ စာက်က္ၾကတာေပါ့´´

-

အေၾကာင္းသိၿပီးသား

ဓာတုေဗဒဆရာမက အက္ဆစ္ရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိေတြကို ရွင္းျပေနတယ္။

သူဟာ အက္ဆစ္ထည့္ထားတဲ့ခြက္ကို ယူလိုက္ၿပီး သူ႕လက္က လက္စြပ္ကိုပါ ခၽြတ္လိုက္တယ္။

``အခု ဆရာမ လက္စြပ္ကို အက္ဆစ္ထဲ ထည့္လိုက္မယ္။ လက္စြပ္ဟာ အက္ဆစ္ထဲမွာ ေပ်ာ္၀င္သြားမွာလား´´

``မေပ်ာ္၀င္ႏုိင္ပါဘူး ဆရာမ´´တဲ့။

ဘာတီက သြက္သြက္လက္လက္ေျဖတယ္။

``ဟုတ္တယ္… မင္းဘယ္လို သိသလဲကြယ့္ ဘာတီ´´

``ေပ်ာ္၀င္ႏုိင္မွျဖင့္ လက္စြပ္ကို အက္ဆစ္ခြက္ထဲ ဆရာမ ဘယ္ထည့္လိမ့္မလဲ´´

-

သူသိတာက

ဆရာမ - အိန္ဂ်လာ.. ဆရာမကို တစ္ကေန တစ္ဆယ္အထိ ေရတြက္ျပပါ။

အိန္ဂ်လာ - ဟုတ္ကဲ့.. ဆရာမ၊ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး၊ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္၊ ခုနစ္၊ ရွစ္၊ ကိုး၊ တစ္ဆယ္။

ဆရာမ - ေတာ္လိုက္တာ၊ တစ္ဆယ္ၿပီးရင္ေရာ ဘာဆက္လာေသးလဲ။

အိန္ဂ်လာ - ဂ်က္၊ ကြင္း၊ ကင္း။

-

တူသလိုလိုပဲ

ဒါရန္႔႐ုပ္ရည္က ၾကည့္ရ နည္းနည္းဆိုးပါတယ္။

သူဟာ သူ႕သူငယ္ခ်င္း အသစ္ျဖစ္တဲ့ ရွရြန္ကို သူ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ခရီးထြက္တုန္းက ဓာတ္ပံုေတြ ျပေနတယ္။

သူ႕ျပတဲ့ပံုက ပင္လယ္ကမ္းေျခမွာ ျမင္းစီးရင္း ႐ိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။

ရွရြန္ - ဒါ… မင္းပံုလား။

ဒါရန္ - ဟုတ္တယ္ေလ။

ရွရြန္ - ဟင္… မင္းေက်ာေပၚက ဘယ္သူလဲ။

-

ေျပာမိတာ မွားပါတယ္

တစ္ေန႔မွာ မူလတန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို သက္ဆိုင္ရာ တာ၀န္ရွိသူက လာေရာက္ စစ္ေဆးတယ္။ သူက ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ေမးလုိက္တယ္။

``ေရာမ အင္ပါယာႀကီး ၿပိဳပ်က္သြားေစတဲ့ အဓိက လက္သည္ဟာ ဘယ္သူလဲ´´

ေက်ာင္းသားက ပ်ာပ်ာသလဲနဲ႔…

``ကၽြန္ေတာ္လုပ္တာ မဟုတ္ပါဘူး´´တဲ့။

တာ၀န္ရွိသူက အတန္းပိုင္ဆရာကို ဒီအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဆရာကလည္း

``ဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီကေလး မလုပ္ေလာက္ပါဘူး။ သူဟာ လူ႐ိုးေလးပါ´´

တာ၀န္ရွိသူ ေတာ္ေတာ္ မေက်မနပ္ျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးကို သြားတိုင္ေတာ့…

``အဲဒီ ဆရာေရာ၊ ေက်ာင္းသားပါ အင္မတန္ ႐ိုးၾကပါတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ မွန္ပါလိမ့္မယ္´´

တာ၀န္ရွိသူက အတတ္ပညာေရးဆုိင္ရာ ဘုတ္အဖြဲ႕ကို ဒီအေၾကာင္း တင္ျပပါေလေရာ။ ခဏေနေတာ့ ဘုတ္အဖြဲ႕က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်လာတယ္။

``ပ်က္ၿပီးသား ေရာမအင္ပါယာႀကီးလည္း ပ်က္ပါေစေတာ့။ ဟိုေက်ာင္းသားေလး လုပ္တာဆိုရင္လည္း ဘယ္သူမွ မသိေအာင္ ဒီကိစၥ ဒီမွာတင္ ရပ္ပါေတာ့´´

-

သူျမန္ပံုက

ေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းသားေလး သံုးေယာက္ဟာ သူတို႔ အေဖေတြရဲ႕ အေျပးျမန္ပံုကို အျပန္အလွန္ ေျပာရင္း ႂကြားေနၾကတယ္။

ပထမေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အေဖက ျမားပစ္သမား ျဖစ္ပါတယ္။

ပထမေက်ာင္းသား - ငါ့အေဖက အေျပးသိပ္ျမန္တာကြ၊ သူ႕ေလးနဲ႔ ပစ္မွတ္ကို ပစ္လုိက္ၿပီး ပစ္မွတ္ဆီ ျမား မေရာက္ခင္ သူက အရင္ေရာက္ေအာင္ ေျပးသြားႏိုင္တယ္ကြ။

ဒုတိယေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အေဖဟာ ရထားေမာင္းတဲ့သူပါ။

ဒုတိယေက်ာင္းသား - ဒါေလာက္မ်ားကြာ၊ ငါ့အေဖဆို ရထားေမာင္းေနရင္း ရထားေပၚက ခုန္ခ်ၿပီး ဆင္းေျပးတာ ရ

ထား ေရာက္မလာခင္ နာရီ၀က္ေလာက္အလိုကတည္းက ဘူတာ ႀကိဳေရာက္ေနတာကြ။

တတိယေက်ာင္းသားေလးရဲ႕ အေဖက်ေတာ့ ႐ံုး၀န္ထမ္းပါ။ သူကလည္း အားက်မခံပါပဲ။

တတိယေက်ာင္းသား - မင္းတို႔ မဟုတ္တာေတြ ေျပာၿပီး လာမႂကြားနဲ႔ကြာ။ ငါ့ အေဖကမွ တကယ္ျမန္တာ၊

ငါ့အေဖရဲ႕ ႐ံုးဆင္းခ်ိန္က ညေန ၅ နာရီ ေပမယ့္ ေန႔တိုင္း ၄ နာရီ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္ေနေရာကြ။

-

မျဖစ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္

ဆရာတစ္ေယာက္ဟာ တပည့္ေတြကို လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းအေၾကာင္း သင္ၾကားပို႔ခ်ေနတယ္။

ဆရာ - ကမၻာေပၚမွာ တ႐ုတ္ျပည္ဟာ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္း အမ်ားဆံုးပဲကြ။

တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းဟာ ဘယ္ေလာက္ျမန္သလဲဆိုရင္ တ႐ုတ္ျပည္က လူေတြကိုသာ ေလးေယာက္စီ တန္းစီၿပီး

ေတာင္တစ္ေတာင္ကို ေက်ာ္ခုိင္းရင္ အဲဒီ လူတန္းႀကီးဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ဆံုးမွာကို မဟုတ္ဘူး။

ပို႔ခ်ခ်က္အဆံုးမွာ အတန္းရဲ႕ေရွ႕ဆံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဆမ္ဟာ ဆရာေျပာသြားတာကို နားမလည္သလို ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ၾကည့္တယ္။ ဒါနဲ႔ ဆရာလည္း သူ႕စကားကို ထပ္ရွင္းရတာေပါ့။

ဆရာ - ဒီလုိေလကြာ၊ သူတို႔ရဲ႕ လူဦးေရ တိုးပြားႏႈန္းဟာ သူတို႔ ေတာင္ေပၚတက္သြား ႏိုင္တာထက္ေတာင္ ျမန္ေနေသးတယ္ကြ။

လူတစ္တန္း ေတာင္ေပၚ တက္သြားခ်ိန္ ေလာက္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ လူတစ္တန္းက ထပ္ျဖစ္(ထပ္ေမြးဖြား)ေနၿပီ။

ဒီအထိလည္း ဆမ္က ျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္ ဆက္ၾကည့္ေနတုန္းပါပဲ။ စိတ္မရွည္ေတာ့တဲ့ ဆရာက ဆမ့္ကို လက္ညွိဳးထိုးၿပီး လွမ္းေမးလုိက္တယ္။

ဆရာ - မင္းက ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ဆမ္။ ဆရာေျပာတာကို နားမလည္ဘူးလား။

ဆမ္ - ဟို… သူတို႔ ေတာင္ေပၚ ျဖတ္သြားေနၾကခ်ိန္မွာ လူဦးေရတိုးပြားဖို႔ကိစၥေတြ အတြက္ အခ်ိန္မွ ရပါ့မလားဟင္။