ေထြလာဂ်ီကအစ
ဆယ္ဘီးကားသံတ၀ုန္း၀ုန္းနဲ႕
တစ္ေနကုန္ရုန္းကန္ၿပီး
ညညက်မွ
ခ်င္းတြင္းျမစ္ကမ္းပါးေပၚ
ေမးတင္အိပ္စက္တတ္တယ္။
လမ္းျပင္လုပ္သားေတြနဲ႕
လမ္းမေပၚက ခ်ဳိင့္ခြက္ေတြကလဲ
ဆယ့္ႏွစ္ရာသီးပတ္လံုးလိုက္တမ္းေ
တစ္ခ်ိန္တုန္းက
စက္ဘီးေရာင္စံုေလးေတြကိုယ္စီနဲ႕
ဟန္ေရးႀကြယ္ခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ လမ္းမေတြကလည္း
ခုေတာ့ျဖင့္
စိန္႕တိုင္းျဖစ္ ဆိုင္ကယ္ကိုယ္စီနဲ႕
ထီမထင္ေတာ့ဘူး။
တစ္ေန႕တာလည္ပတ္ႏိုင္ဖို႕အေရး
မီးစက္ကို ဒီဇယ္ေတြတုိက္ေကၽြးလို႕
မီးလာရင္ေတာ့လဲ
ကံစမ္းေပါက္သလို ေပ်ာ္ၾကျပန္တယ္။
ကိုယ့္ဘာသာထုတ္တဲ့ စည္းကမ္းေတြနံရံမွာခ်ိတ္ထားတဲ့
မိသားစုလုပ္ငန္းေလးေတြရဲ႕
အလုပ္သမေလးေတြအိမ္အျပန္ကို
ခ်ိန္ညိဳေနမင္းလဲ
စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူးတဲ့။
အဂၤလန္က သရဲနီ တိုက္ပြဲက်ရင္
ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ညေတြကလဲ ႏႈတ္ဆိတ္ဆြံအလို႕။
ဒါေပမယ့္
က်ေနာ္တို႕တစ္ေတြ
တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္ အမဲလိုက္လို႕ေကာင္းတုန္း
မဇၽြိမသားနဲ႕ ကႏၱာရသားေတြက
သံထည္ေတြနဲ႕ ခုိင္ခံ့။
ဂႏၶာလရာဇ္သားေတြက
အထပ္ျမင့္ျမင့္တိုက္ႀကီးေတြနဲ႕
အေပၚစီးက ေနရာယူၿပီးကုန္ၾကၿပီေလ။
ၿမိဳ႕ေလးမွာ ကြက္သစ္ေတြလဲ
ပိုပိုေပါလာသလို
ေကာင္မေလးေတြလဲ
ပိုပိုေခ်ာလာတာ အမွန္ပါပဲ။
က်ေနာ္သိသေလာက္
ေန႕မွာပြင့္ေ၀တဲ့ ပန္းေတြအတြက္
က်ေနာ္တို႕ၿမိဳ႕ေလးမွာ
ပန္းၿခံေတြ မရွိေသးပါဘူး။
ညမွာေမႊးမယ့္ ပန္းေတြအေၾကာင္းကေတာ့
သံုးဘီးနဲ႕ ဆိုကၠားဆရာေတြက
က်ေနာ့္ထက္
ပိုသိၾကပါလိမ္မယ့္။ ။
ကိုသန္႔ဇင္ဝင္း
0 comments:
Post a Comment